Carlos Ferreira

Carlos Ferreira

L’Ouropa i la muorte de la sue “Baquita”

(mirandés) L’OUROPA i la muorte de la sue “BAQUITA”

Hai ua cuonta mui antiga, que diç q’ua beç un sábio chino, andando de biaje cul sou aprendiç, un cierto die, dou de caras cun ua família a bibir nua chabola mui probe. Bisabós, abós, filhos i nietos, todos alhá morában. Éran cien por cien probes: fracos i chenos de fame, mui cagados, rotos i sfarrapados.

L sábio perguntou al anciano de la família: “por que rezon bibis assi nesta miséria que mete duolo?”. L anciano respundiu-le que solo tenien ua baquita pequerrica i que deilha tíraban todo l sou sustento.

Al caier de la nuite, l sábio fizo-se al camino i al passar an zlhado dun cerrado, biu la baquita daqueilha família probe i dixo pa l aprendiç: “xota la baquita, até que se çfaie daqueilha faia para baixo i se mate!” L rapaç inda abanou la cabeça, mas apuis alhá fizo l que le pediu l mestre.

Passados uns anhos, apuis de l sábio s’haber muorto, l rapaç, agora yá mestre, passou outra beç pul sítio adonde habie xotado la baquita. An beç de la chabola probe, bie agora ua casa grande i galana i an drento ua família a bibir mui bien. Quando perguntou al anciano la rezon de tan grande mudança, l tiu respundiu-le: “Teniemos ua baquita de que tirabamos todo l nuosso sustento i cun esso mos cuntentábamos. Un die, nun sei que mosca le picou i matou-se dua faia para baixo. Apuis tubimos que mos scamugir i percebimos que podiemos fazer outras cousas i todo passou a correr muito melhor”.

I sirbe esta cuntica antiga para splicar, que cada un de nós ten la sue baquita andrento, que por bezes, ye perciso matar. De tiempos a tiempos, tamien l’Ounion Ouropeia percisa matar la baquita que le dá l sustentico de cada die.

Quando l’Ouropa s’alhargou i amplementou la moneda única, l €uro, fui cumo s’houbisse trocado por ua baca melhor. Mas la coeison antre ls stados-membros nun melhorou, porque ls países más grandes i ls países ricos de l Norte, siempre tubírun muito miedo que le roubássen la sue baquita. Antretanto, contra l’oupenion de buona parte de l sou eileitorado, l’Almanha ancorporou mais de dous milhones d’imigrantes i rejubesnesciu la sue demografie i las cuntribuiçones para sue Sigurança Social.

Apuis de la grande crise de l ‘subprime’, mutualizar las díbidas públicas ouropeias, sigundo ls neolhiberales, era abrir la puorta al diabro, un berdadeiro pecado mortal de lesa-pátria, mas afinal fui possible. Claro que ye perciso tener siempre las cuontas an die, mas, afinal, l único caminho possible nun era solo apertar inda mais i mais l cinto al pobo.

Un de ls grandes países de l’Ounion Ouropeia, tube tanto miedo, q’até saliu: brexitou. I al cuntrairo de l que se apergonou, nanhun outro paiç seguiu l eisemplo de l brexit. I you arrisco-me a adebinar, que, a sou tiempo, tornará a querer antrar.

I apuis bieno la pandemie i matou la baquita a todos. L’Ounion andou an calças de mexer, mas percebiu que podien lhuitar todos juntos acontra la pandemie i cumprar bacinas por atacado. Que podien ambentar un PRR cun más de dous bilhones d’€uros i criar un nuobo amanhana de zambulbimiento.

I apuis d’haber ampeçado la guerra andrento l’Ouropa, percebírun que nun podien puxar cada un la brasa a la sue sardina, sobretodo an matéria de compras einergéticas i militares. Percebírun que nun podien quedar reféns de la Rússia. Percebírun que tenien q’andonar la sue própia defesa ne l contexto de la NATO. Percebírun que sien fumentar la coeison antre ls stados, nun haberie zambulbimiento nien Ounion.

Ls grandes países de l’Ounion Ouropeia, juntamente cun ls ricos de l Norte, percebírun que tenien frunteiras eimensas cun la Rússia, que dependien deilha einergeticamente i que, afinal, tamien agora habie chegado l sou tiempo d’amargar. Se calha yá nun ínchen tanto la boca para chamar malandros i borrachos als de l sul. Antendírun que, se calhar, l’einergie an formato de gaç i petróleo, apuis de nabegar pula autostrada de l Atlántico, até puode passar a antrar na Ounion, pula Península Eibérica.

Ampéçan a perceber q’agora talbeç yá seia possible eiboluir para un sistema de Stados Democráticos Federados Ouropeus.

I esta giraçon de giente moça, bien formados, anternacionalizados i a falar bárias lhénguas, bien puode ser la mecha que torne possible todas estas grandes mudanças, porque yá nacírun filhos de pleno dreito de l’Ounion.

I you, inda gostarie de star acá más uns anhos, para más tarde, acumparar ls nuobos tiempos, als tiempos anteriores d’habéren matado la baquita.

Grandes países cumo ls Stados Ounidos d’América i l’Austrália, yá mudórun. Asperemos que Trump nun torne. Que Bolsonaro i Putin se báien i que l mundo se democratize cada beç mais, porque las altaraçones climáticas, tráien grandes zgraças que ye perciso cumbater.

I que, portanto, hai toda ua ‘Nuoba Ounion Ouropeia’ para crustruir i ende, la giente moça d’hoije, stá cun muita suorte: inda stá todo por fazer i cabe-le a eilhes lhuitar i fazéren-lo.

Inda que l mundo steia a birar-se pa l begetariano, acradito agora berdadeiramente, que la bielha baquita bai a ser muorta. Todo un mundo nuobo puode agora nacer: haba quien seia capaç de lo parir.

 

(português) A EUROPA e a morte da sua “VAQUINHA”?

Há uma estória muito antiga, que conta que uma vez um sábio chinês, andando em viagem com o seu aprendiz, um certo dia, deu de caras com uma família a viver numa cabana muito pobre. Bisavós, avós, filhos e netos, todos lá moravam. Eram cem por cento pobres: magrinhos e cheios de fome, muito sujos, rotos e esfarrapados.

O sábio perguntou ao ancião da família: “por que razão vivem assim nesta miséria que mete dó?”. O ancião respondeu-lhe que apenas tinham uma vaquinha pequena e que dela tiravam todo o seu sustento.

Ao cair da noite, o sábio fez-se ao caminho e ao passar ao lado de um prado, viu a vaquinha daquela família pobre e disse para o aprendiz: “encaminha a vaquinha, até que caia daquele precipício para baixo e se mate!” O rapaz ainda abanou a cabeça, mas depois lá fez o que lhe pediu o mestre.

Passados uns anhos, depois do sábio ter falecido, o rapaz, agora já mestre, passou novamente pelo lugar onde tinha provocado a morte à vaquinha. Em vez da cabana pobre, via agora uma casa grande e bonita e dentro uma família a viver muito bem. Quando perguntou ao ancião a razão de tão grande mudança, o senhor respondeu-lhe: “Tínhamos uma vaquinha de que tirávamos todo o nosso sustento e com isso mos contentávamos. Um dia, não sei que mosca lhe picou e matou-se dum precipício para baixo. Depois tivemos que nos escapulir e percebemos que podíamos fazer outras coisas e tudo passou a correr muito melhor”.

E serve este conto antigo para explicar, que cada um de nós tem a sua vaquinha dentro de si, que por vezes, é preciso matar. De tempos a tempos, também a União Europeia precisa matar a vaquinha que lhe dá o sustentinho de cada dia.

Quando a Europa se alargou e implementou a moeda única, o €uro, foi como se tivesse trocado por uma vaca melhor. Mas a coesão entre os estados-membros não melhorou, porque os países maiores e os países ricos do Norte, sempre tiveram muito medo que lhe roubassem a sua vaquinha. Entretanto, contra a opinião de uma boa parte do seu eleitorado, a Alemanha incorporou mais de dois milhões de imigrantes e rejuvenesceu a sua demografia e as contribuições para sua Segurança Social.

Depois da grande crise do ‘subprime’, mutualizar as dívidas públicas europeias, segundo os neoliberais, era abrir a porta ao diabo, um verdadeiro pecado mortal de lesa-pátria, mas afinal foi possível. Claro que é preciso ter sempre as contas em dia, mas, afinal, o único caminho possível não era apenas apertar ainda mais e mais o cinto ao povo.

Um dos grandes países da União Europeia, teve tanto medo, que até saiu: brexitou. E ao contrário do que se apregoou, nenhum outro país seguiu o exemplo do brexit. E eu arrisco-me a adivinhar, que, a seu tempo, voltará a querer entrar.

E depois veio a pandemia e matou a vaquinha a todos. A União andou desorientada, mas percebeu que podiam lutar todos juntos contra a pandemia e comprar vacinas em conjunto. Que podiam inventar um PRR com mais de dois biliões d’€uros e criar um novo amanhã de desenvolvimento.

E depois de ter começado a guerra dentro da Europa, perceberam que não podiam puxar cada um a brasa à sua sardinha, sobretudo em matéria de compras energéticas e militares. Perceberam que não podiam ficar reféns da Rússia. Perceberam que tinham que implementar a sua própria defesa no contexto da NATO. Perceberam que sem fomentar a coesão entre os estados, não haveria desenvolvimento nem União.

Os grandes países da União Europeia, juntamente com os ricos do Norte, perceberam que tinham fronteiras imensas com a Rússia, que dependiam dela energeticamente e que, afinal, também agora tinha chegado o seu tempo de amargar. Se calhar já não enchem tanto a boca para chamar malandros e bêbados aos do sul. Entenderam que, se calhar, a energia em formato de gás e petróleo, depois de navegar pela autoestrada do Atlântico, até pode passar a entrar na União, pela Península Ibérica.

Começam a perceber que agora talvez já seja possível evoluir para um sistema de Estados Democráticos Federados Europeus.

E esta geração de gente jovem, bem formados, internacionalizados e a falar várias línguas, bem pode ser o rastilho que torne possível todas estas grandes mudanças, porque já nasceram filhos de pleno direito da União.

E eu, ainda gostaria de estar cá mais uns anos, para mais tarde, comparar os novos tempos, aos tempos anteriores aos de terem matado a vaquinha.

Grandes países como os Estados Unidos da América e Austrália já mudaram. Esperemos que o Trump não volte. Que o Bolsonaro e o Putin se vão embora e que o mundo se democratize cada vez mais, porque as alterações climáticas, trazem grandes desgraças que é preciso combater.

E que, portanto, há toda uma ‘Nova União Europeia’ para construir e aí, a gente jovem de hoje, está com muita sorte: ainda está tudo por fazer e cabe-lhe a eles lutar e fazerem-no.

Ainda que o mundo esteja a virar vegetariano, acredito agora verdadeiramente, que a velha vaquinha vai ser morta. Todo um mundo novo pode agora nascer: haja quem seja capaz de o parir.

 

O Rapto de Europa: pintura de Pedro Espanhol


Partilhar:

+ Crónicas